De echte kerels zijn van de jongens gescheiden!

Vandaag start de dag verrekkens vroeg, door een hele onrustige en korte nacht zate ik en nog twee andere om 6 uur bij Starbucks aan een Amerikaanse koffie.

Het mooie is dat je de stad dan ziet ontwaken en dat veel Amerikanen buitenshuis ontbijten en elkaar dan treffen. Na de koffie is het een kleine stap na een vroeg ontbijt, een supermarkt annex eetgelegenheid is 24 uur per dag open. Dit was dicht bij het hotel en warempel het druppelt langzaam vol met reisgenoten.

Tijdens het ontbijt werden we verrast door een tiental luidruchtige Amerkanen, die gehuld waren in het rood en zwart en allemaal met een rode neus op. Het was immers Rednose-day. Hun doel is geld op te halen en aandacht te vragen voor armlastige kinderen en door gewoonweg lol te hebben en een lach op mensen hun gezicht te toveren.

Na een heerlijk ontbijt en eten en drinken voor de lunch geregeld te hebben (er moet vandaag namelijk een hele prestatie geleverd worden) verzamelen we om 9.45 u voor het hotel. Uiteraard lukt dat niet bij iedereen, maar dat is best lastig om op tijd te komen. Voordat we konden vertrekken moest er eerst luidkeels op straat voor het hotel Lang zal hij leven gezongen worden. Want onze Jeffrey is vandaag jarig. Hieperdepiep Hoera.

Op naar China Town met de meute. Het weer is prachtig dus een mooie wandeling is nooit weg. Na vele foto's en kilometers verder zijn we bij de welbekende pieren van San Francisco aangekomen. Langs de baai van San Francisco op weg naar het fietsenverhuurbedrijf.

Na een verplichte uitleg hoe een fiets werkt en een testrit van 20 meter (erg nuttig) en oja de verplichte helm, kunnen we op weg naar de Golden Gate Bridge. De brug is verhuld in mist waarbij de pilaren soms boven de mist uitsteken.

De tocht over de brug naar het plaatsje Sauselito is zo'n 15 kilometers, maar aardig wat hoogteverschillen moeten overwonnen worden. Dat is niet voor de poes en voor een aantal een brug te ver (leuke woordspeling vind ik zelf).Dus met regelmaat moest de fiets aan de hand meegenomen worden. Na een aantal stops voor het uitzicht en de foto's gaan we brug nu echt over. Dat is nog een heel avontuur, een smal fiets-en-wandelpad vol met mensen. Aan de ene kant raast het autoverkeer langs je heen en aan de andere kant kijk je de diepte in. Aan de andere kant weer aangekomen weer een stop voor mooie foto's. Voor de diehard Netflixfans ze waren daar de nieuwe serie The AO aan het filmen. Het laatste stuk naar het stadje en de veerboot is alleen maar omlaag, dus je gebruikt je remmen meer dan je pedalen.

In het peloton was het algemene geluid: Ik ga echt niet terugfietsen, ik ga met de boot naar San Francisco. En voor een aantal was dit een heel wijs besluit.

En toen stonden de echte kerels op, inclusief mezelf en nog tien studenten durfden de terugtocht fietsend aan. De weg omhoog was inderdaad een hele uitdaging, maar de beloning was mooi. de mist was opgetrokken en de rode brug stak mooi af tegen de blauwe lucht. Niek en ik fietsten op het smalle fietspad achteraan en we zagen de vin en de rug van een walvis even boven het water uitsteken, voordat deze weer onderdook. Erg gaaf.

Verder was de terugtocht verder een eitje, met de wind in de rug waren we zo weer van het verhuurbedrijf. Uiteraard waren we eerder dan de bootgangers en besloten naar een wereldberoemde straat van San Francisco te lopen.

Lombardstreet, dit is het hele steile zigzaggend straatje dat in vele films en tv-series te zien is. Helaas waren de bloemen nog niet in bloei, want dat is het namelijk nog mooier.

Teruglopend richting pier 39, kwamen we een aantal bootgangers tegen en zijn samen opgelopen. Het liep al tegen 18 u aan en iedereen had verder een vrije avond.

Het idee was nog om naar het Golden Gate Park te gaan, want daar was gisteren op Hippie Hill het 420 festival, een erg groot wietfeest met duizenden bezoekers. Maar toen bleek dat je ruim 1,5 uur moest lopen, was de animo snel over. Een aantal studenten zijn terug naar het hotel gelopen en daar de avond doorgebracht. Zelf zijn de docenten blijven hangen bij Pier 39 en daar een biertje gedronken. Ook bij ons ging na twee bierjes het kaarsje langzaam uit en zijn met de wereldberoemde Cable Car naar het hotel afgereisd. In gesprek met de conducteur bleek dat je een opleiding van twee jaar nodig had om zo'n Cable Car te mogen bedienen. Zelf dacht ik dat na een instructie van een uur, ik dit ook wel te kunnen. Misschien wat overmoedig. Maar de conducteur vertelde ook dat je niet zomaar op de Cable Car terecht komt, want er is een wachtlijst van 7 jaar. Blijkbaar een erg gewilde job.

Tegen 22.30 u was iedereen wel in zijn mandje beland, uitgeteld en wel en hopelijk terugkijkend op een mooie dag. Ik kan uiteraard alleen voor mezelf spreken: ik heb genoten en erg gelachen!!!

Morgenvroeg (zaterdag) moet iedereen weer fris en fruitig om 8.30 u zich buiten het hotel weer melden, want we vertrekken uit San Francisco om de campers op te halen.

grt, Paul