Dag 11: Echte mannen 2.0

Dag 11: Echte mannen 2.0 Vanmorgen weer lekker vroeg (6.45 u) opgestaan en de voorbijrennende karavaan aangemoedigd. Vandaag was er namelijk de jaarlijkse marathon in Big Sur en die komen langs de camping. Nog met een paar Amerikanen zat ik langs de weg te klappen. Dit werd op dit tijdstip erg gewaardeerd door de lopers. De marathon was net gestart en de lopers hebben er op dat moment 2 miles opzitten. Dus de meesten waren nog fris en fruitig, maar ik moet er wel bij zeggen dat ik twijfel of er een aantal de eindstreep gaan halen. Want er liepen best wat XXL-Amerikanen mee, die het nu al moeilijk hadden. Maar ook die heb ik luid aangemoedigd, want iedereen, die deze uitdaging aangaat vind ik al een held. Ik doe ze het niet na. Terug op de camping begon ik met mijn blog bij te werken en dronk samen met Micha en Mark ons dagelijkse vroege bakkie leut. Meestal duurt het dan nog even dat de rest het ochtendlicht ziet. Er zijn wel een paar uitzonderingen en met name uit onze camper, want Job en Jeffrey zijn ook van die vroege vogels. Na wat gekeuveld te hebben en de mannen uit mijn camper allemaal wakker waren, werd ik geroepen dat het ontbijt klaar was. Dus bij deze neem ik mijn worden terug van dag 10. Vandaag staat de wandeling in Big Sur op het programma en we laten de studenten de keus of ze wel of niet mee willen. De wandeling is namelijk erg pittig en best wel lang. Uiteindelijk gingen we met 20 man lopen. Vanuit camper 6 gingen Job, Jeffrey, Robin en ik mee. Een paar mile buiten de camping komen we een bar-restaurant tegen waar er gratis wifi is, dus daar moest gestopt worden om het broodnodige contact met het thuisfront op te zoeken. Zelf had ik ook nog een uitdaging want de betaling voor het bezoek aan Alcatraz kon niet voltooid worden. Mijn bestedingslimiet was met 10 euro overgeschreven. Dus meteen mijn creditcardmaatschappij opgebeld hoe dit geregeld kon worden. Om een lang verhaal kort te maken, NIET op korte termijn. De verbinding was nog steeds slecht, dus we reden nog een paar mile door (waar ook de wandeling zou starten) en heb ik Alcatraz Cruises gebeld. Het verhaal voor gelegd en de oplossing was in eerste instantie dat ze een formulier zouden opsturen, dat kon ik dan in het hotel uitprinten, invullen en weer terugsturen en dan zou het goed komen. Toen ik antwoordde dat we in Big Sur zaten bijna geen bereik hadden en in campers rondreden, kwamen ze ook tot het besef dat dit niet ging werken. Ter plekke betalen ging ook niet, want de reservering vervalt als er niet tijdig betaald werd. Gelukkig was daar onze reddende engel: Igor. Nu heb ik hem en zijn mannen in mijn voorgaande blogs weleens in het ootje genomen, maar nu alleen maar hulde. De betaling ging via Igor lopen, na de bevestigende mail dat alles geregeld was, viel er toch wel een kleine last van mijn schouders. Dus op naar de wandeling. Er wordt gekozen (op advies van een parkwachter) om de route anders te lopen dan in 2014, omdat je dan het mooiste stuk op het eind hebt. We zijn nog geen paar honderd meter ver of we moeten al een riviertje over steken. Dus alle schoenen uit, broekspijpen omhoog en gaan met die banaan. Behalve Jeffrey, die dacht mijn broek oprollen is wat teveel moeite, ik banjer zo wel door de rivier. Gelukkig was het maar tot knie hoogte diep. Aan de overkant iedereen zijn benen en voeten weer afdrogen en de wandeling kan nu echt beginnen. De natuur is weer prachtig, wel heel goed opletten op teken en poison oak. Als je dit plantje aanraakt, dan krijg je last van heel veel jeuk, maar dat kan zich een paar weken later pas openbaren. Degene die in 2010 deze ervaring hebben gehad, geven aan dat het net is of er continue beestjes onder je huid kriebelen of door een kwal gebeten zijn en dan 10x erger. Dus we waren gewaarschuwd, aan het begin van de wandeling zijn ook afbeeldingen van het plantje te vinden, maar dat zijn we na 100 meter alweer vergeten. Dus we merken het wel als we het plantje ontmoet hebben. De wandeling en vergezichten zijn prachtig, halverwege boven op de top van een heuvel hebben we gepauzeerd en daar lekker in de zon gezeten. De meegebrachte lunch werd er verorberd (het lijkt wel een schoolreisje). De weg terug was een smal kronkelend pad waar je achter elkaar moest lopen. Het hoogte verschil was aanzienlijk. Soms zag je niet waar iedereen liep, want het lint was langgerekt. Voorop liepen Jeffery en Dennis, die hadden de pas er flink in. En je hoorde hen ook helemaal niet klagen dat het te ver of te steil was. Daar kunnen sommige individuen nog wat van leren, of niet Phlip? In totaal heeft een groep van 20 man de route gelopen, de rest heeft een rustig dagje op de camping doorgebracht. Al vond Laurence het wel een beetje te koud. Ja dan had hij maar mee moeten wandelen. Op het eind zijn we op het strand beland en hebben daar nog even vertoeft. Micha en ik hebben de Pacific Ocean nog verblijd met een bezoek, al was het maar heel kort, want het was ontzettend koud. Uiteindelijk hebben we 15 kilometer gelopen en 174 verdiepingen aan hoogte meters gemaakt. In totaal zijn we ruim 5 uur onder de panne geweest. Op weg naar de camping nog even gestopt bij een restaurant waar er gratis wifi te vinden was en waar de telefoons enigszins bereik hadden. Voor de studenten fijn want dan konden ze hun snapchatreeksen bijhouden, want owee als deze verbroken worden, de wereld vergaat!!! Aangekomen op de camping had Micha alweer de bbq aangestoken en hetzelfde ritueel van gisteravond voltrok zich. We hebben gezellig samen zitten eten en bij het kampvuur zitten keuvelen. O ja, Stef was ook jarig, maar hij vond het niet zo nodig dat er voor hem gezongen hoeft te worden. Maar dan heeft hij toch pech, iedereen opgetrommeld en uit volle borst werd hij toegezongen. Uiteraard heeft Stef ook een prachtig cadeau gehad. Je kunt er allerlei beestenfiguurtjes van maken. Stef en Jeffery mogen mij morgenvroeg hun kunsten vertonen. Ik ben benieuwd.