dag7: Wat een dag.

Vanmorgen werden we vroeg gewekt door de meest vrolijke gup die we bij ons hebben: Onze Andy. Nu waren er in onze camper al wakker, want vandaag gingen we naar Palo Alto.

In 2014 waren we daar ook op bezoek geweest en toen waren ze nog gehuisvest in het oude gebouw van Yahoo. Maar tegenwoordig hebben ze eigen nieuwe campus. De afspraak was om 9.15 u en gezien de drukte in de ochtendspits reden we om al 7.45 u weg. Dus snel ontbijten aan het aanrecht en alles opruimen, zodat we gepakt en gezakt waren. Want vandaag rijden we na het bezoek aan Palo Alto door naar Chowchilla richting Yosemite National Park.

Keurig op tijd bij Palo Alto aangekomen werden we buiten door security ontvangen om onze 6 campers langs de weg te parkeren. De weg was afgezet met lint en speciaal voor ons gereserveerd, we werden onthaald als heel belangrijke mensen uit Nederland. Nu kwamen we als eerste aan en Laurence zag in zijn oog de oranje Lamborghini met Nederlandse kleuren aan de zijkant geparkeerd staan. Ik had de camper nog niet geparkeerd of die gasten waren de camper al uit gestoven om de auto op de gevoelige plaat vast te leggen. Nu kan ik daar ook van genieten, dus snelde ik er achteraan. Wat een auto, belachelijk gewoon,

Vijf campers waren ondertussen gearriveerd en we werden opgevangen door Pamela (ons contactpersoon).

We werden naar binnen geleid maar wat een prachtige campus en gebouwen, niet normaal zeg. Al onze batches lagen klaar met onze naam erop. Op de 1e verdieping werd ons een ontbijt aangeboden, dat is natuurlijk niet tegen dovemans oren gezegd. Ondertussen waren Micha en zijn mannen ook aangekomen en vielen meteen met hun neus in het ontbijt. Het gebouw is niet normaal gaaf chill. Na het ontbijt kregen we een presentatie van 1 van de oprichters van Palo Alto, dit is een Nederlander, die al 20 jaar in Silicon Valley vertoeft. De ruimte waar we presentatie krijgen is werkelijk prachtig, een lange tafel met wit leren stoelen .

Ondertussen was onze gastheer (de eigenaar van de Lamborghini). De presentatie was leuk, goed, informatief.

De visie en filosofie van de grondleggers van Palo Alto is interessant om te horen hoe zij hun bedrijf hebben opgezet en tegen de gevestigde orde op cybersecurity in te roeien. Via Igor hebben we ook contact met de vestiging in Nederland, er bestaat namelijk The Cybersecurity Academy en hopelijk kan er een samenwerking ontstaan. Dus Igor aan de bak. Als jullie jongens weer thuis zijn moet je nog maar eens vragen wat ze ervan geleerd hebben. Maar het idee dat er zoveel moeite voor ons is gedaan is gewoon om een fantastische ervaring. Ik kan er maar niet over uit, dat dit voor een stelletje boerenpummels uit Nederland ( en een paar uit België) geregeld wordt. Uiteraard moesten na de presentatie onze (ondertussen) wereldberoemde cadeaus uitgereikt worden. Aan Igor deze eer, want door hem hebben we de gelegenheid gehad om hier aanwezig te mogen zijn. De drop en Tilburgse Schrobbeler viel in heel goed aarde. Onze gastheer kende Schrobbeler zelfs.

Weet je wat ik ook geleerd heb vandaag waarom een floppydisk een floppydisk heet. En onze gastheer gaf aan dat het heel belangrijk is dat als je verder wil komen in deze wereld van security is dat je goed moet kunnen rekenen. Als je dat goed kunt, dan ga je het maken. En laat dit nu net het vak zijn waar onze studenten heel erg warm voor lopen, ze zijn altijd op tijd, hebben hun huiswerk altijd gemaakt, de resultaten in Got-It liegen er dan ook niet om. En dat komt natuurlijk door de gepassioneerde docenten, die dit vak geven.

Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat onze studenten het helemaal gaan maken. Dus beste ouders er is nog hoop.

Op weg naar buiten moest er natuurlijk weer langs de giftshop en ook ik kon het weer niet laten. Gelukkig komt de meimaand er aan, zodat mijn vakantiegeld de financiële gaten weer kan dichten. Na de laatste foto’s van de campus gingen we op weg naar Chowchilla, onze volgende overnachtingsplaats. De rit is 125 mile lang, dus ieder gaat op eigen gelegenheid die kant op. Camper 1 (Micha en zijn mannen en wij) bleken al snel achter elkaar te rijden en we zijn de rest van de dag samen opgetrokken. Besloten werd om onderweg ergens te eten maar dat te doen als we de drukte achter ons gelaten. Naar mate de weg volgde veranderde het landschap, de natuur werd steeds mooier. Onderweg namen we de afslag richting Casa de Freco. Het bleek een leuk echt Amerikaans gedoetje, met wat winkels, proeverij en eettenten en dit allemaal in de stijl van de spoorwegen en oude landbouwwerktuigen. Echt superleuk. Het eettentje was ook precies zoals je het verwachtte, tafeltjes met van die halfronde banken erom heen. Dus in deze tent kun je niet anders dan de Amerikaanse haute cuisine naar binnen werken: een hamburger. Het was een gezellig samenzijn.

Onderweg kwamen we een fantastisch mooi uitzicht op een meer tegen gelegen tussen de heuvels, dus er moest gestopt worden. Ik werd aangesproken door een Amerikaan die op een Mexicaan leek met het verhaal dat net zijn auto was gestolen. Je moet je voorstellen dat de stopplaats zo groot was als een paar tennisvelden.

En er stonden inclusief wij 4 hele auto’s. Hij zei dat hij al de politie had gebeld en hij vroeg mij of hij zijn vrouw mocht bellen. Ik kom dan weliswaar uit een klein dorp, maar ik ben niet voor 1 gat te vangen, dus vroeg ik hem het nummer door te geven, zodat ik dat kon intoetsen. Helaas lukt het niet verder te komen dan de eerste 6 cijfers. Het uitzicht was weer fantastisch en de nodige fotorolletjes zouden in het verleden vol zijn geknipt.

De weg werd weer vervolgd en onderweg nog even een Wallmart aangedaan om de voorraad nog even bij te vullen. De rest van de tocht voltrok zich op een heeeeele lange recht weg. Aangekomen op de resort bleek het een fantastisch mooi en schoon resort te zijn met zwembad. Met dank aan Andy, die dit resort heeft uitgezocht. Dus dat moest onveilig gemaakt te worden. Je weet hoe de jeugd van tegenwoordig is, de aanwezige meiden moesten maar eens aanschouwen hoe stoer de Hollandse jongens zijn. Al snel kwamen ze van de koude kermis thuis, want de chickies op dit resort is van het kaliber 80+. We brengen dus de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag. Omdat we vanmiddag al uitgebreid gegeten hadden, werd het vanavond wederom noodles maar dit keer met een stuk watermeloen als toetje.

Terugkijkend op deze dag kan ik alleen maar zeggen: Wat een dag.

O ja ik vergeet nog 1 klein dingetje. Vandaag heb ik de hele dag een partij muziek moeten aanhoren: gansta rap, nederlandse rap, slechte rap, nog slechtere rap en dat afgewisseld met een intermezzo van metal.

Gelukkig heb ik nog een paar keer ons camperlied mogen aanhoren: Zoutlande.

Hopelijk ben ik morgen weer aan de beurt, want met de muziek uit de 80s wordt in ieder geval meegezongen en geneuried.  Dus: Wat een dag.