Dag 5: de laatsten zullen de eersten zijn, bezoek Malwarebytes, Intel en doorreis naar Gilroy Garlic

Vanmorgen was het een snelle hap, want we moesten al vroeg (8.15 u) vertrekken uit Half Moon Bay. Je moet toch rekenen op al snel een uur, voordat je echt kunt vertrekken. Geoliede machine van camper 6 liep weer als een trein en waren (zoals gewoonlijk) weer als eerste klaar. Om Igor en zijn mannen niet weer met een rot gevoel op te zadelen, mochten zij als eerste weg rijden. Nu maakt mij dat niet zoveel uit, want ik gun iedereen zijn pleziertje.

We reden precies in de spits, dus het werd krap aan. We hadden namelijk om 10 u afgesproken bij Malwarebytes. Had ik al gezegd dat we het aan Laurens (Korn) te danken hebben gehad, dat we hier op bezoek mochten. Nou bij deze. Nu is het al lastig om met 6 campers achter elkaar te blijven rijden en zeker in de spits met 5 rijbanen. Opeens zag ik de eerste camper naar rechts afslaan, terwijl de Garmin toch echt iets anders zij.

Welke camper was weer zo eigenwijs om een alternatieve route te pakken? (de chauffeur had zeker een of andere wazige app gedownload waardoor het sneller leek te gaan)

a. Camper 1; b. Camper 2; c. Camper 5; d Camper 6.

Na een rit van bijna anderhalf uur kwamen we aan in een prachtige wijk met mooie bedrijfspanden, waaronder die van Malwarebyes. We vonden een mooie plek om te parkeren en waar we alle 6 de campers naast elkaar konden zetten. Want parkeren met 6 van die bakbeesten is wel een dingetje.

We werden ontvangen op de 12e verdieping en nadat we ons hadden aangemeld, kregen we een korte toer, waarna een presentatie volgende. Een prachtig nieuw ingerichte etage met vele rustige werplekken, waar de medewerkers ook konden ontspannen. Een compleet ingerichte bar, keuken, een ruimte waar gegamed kon worden. Blijkbaar voor velen het Walhalla om te mogen werken, zo ook voor onze studenten. De presentatie werd verzorgd door een zekere Adam en die vertelde hoe hij bij Malwarebytes is komen te werken en wat hij daar nu deed. Ik ga mezelf in deze blog niet belachelijk maken, want dan val ik snel door de mand vanwege het feit dat ik niets van ICT snap. Dat mogen jullie zonen zelf uitleggen als ze thuis zijn. Na de presentatie hadden we voor de gastvrouw en twee gastheren nog kleine presentjes, die uitgedeeld werden. In tegenstelling tot het debacle van 2014 bij Palo Alto waren we deze keer wel goed voorbereid. Ieder kreeg een klein flesje schrobbelèr en een zak drop. 

Er was nog wat tijd, voordat we naar Intel moesten en dus kon iedereen de buurt verkennen en eventueel iets eten en drinken. De campers konden we mooi laten staan, want het was een kwartiertje lopen. Nu hoeven wij (als docenten niet alles voor te kauwen, dus zochten we een soort akela die de weg wees). Nu trappen mijn kinderen er thuis niet meer in, maar als ik roep: Een getal onder de tien! Is er altijd wel iemand die iets roept en die is dan meteen de winnaar. In dit geval was Flip de winnaar of in dit geval de Sjaak. (Ik mag Flip zeggen, maar eigenlijk heet hij zo niet.) Nu moet ik zeggen dat we keurig op tijd waren, dus Flip: Chapeau.

Bij Intel werd de groep in tweeën gesplitst en camper 4, 5 en 6 zaten in groep 2. Om de tijd te doden waren er buiten wat analoge spelletjes te vinden, waar onze "kinderen" veel lol aan beleefden. Dus ouders er is nog hoop.

We mochten naar binnen en onze groep werd door een Amerikaanse vrouw rondgeleid en toegesproken. Nu is dat niet heel bijzonder in Amerika, want er zijn er genoeg van. Maar deze vrouw zat bij mij snel in mijn irritatiezone, want het opgezegde trucje met de op zijn tijd fantastische grappen (dus niet) deed mijn nekharen doen rijzen. Het verhaal van de ontwikkeling van de processor en de fabricage ervan is op zich heel interessant, zeker ook voor een digibeet zoals ik. Nadat we de giftshop hadden leeggekocht en de traditionele foto bij het Intel loge gemaakt te hebben, gingen we separaat op weg naar het Gilroy Garlic RV Park. Want elke camper moest nog boodschappen doen langs andere winkels. Zelf kozen we ervoor om eerst naar de camping te rijden en dan te winkelen. Recht naast de camping is er een welbekende Target te vinden, dus daar maar naar binnen gegaan. Deze winkel is ECHT groot, etenswaren zijn er niet veel te vinden, maar wel de grootste zakken chips ever, die ik ooit gezien hebben. Voor de mensen die me kennen, als ik aan een zak chips begin, dan moet deze ook op ook. Met deze maat zakken gaat mij dat zelfs niet lukken.

Tot mijn prettige verbazing kocht Laurence een Hot Wheels auto en Lukas Pokemon kaarten. Dit is blijkbaar nog steeds erg hip. Zeldzame Pokemonkaarten  en Hot Wheels auto's blijken zelfs geld waard te zijn. Thuis heb ik nog dozen vol van dat spul liggen, dus het eerste wat ik doe als ik thuis kom, is dat spul op marktplaats zetten. (nee hoor jongens, jullie hoeven niet bang te zijn, papa verkoopt jullie oude speelgoed niet).

Op de camping aangekomen bleken we de tweede camper te zijn, camper 5 was als eerste. Maar als ze niet als eerste aan mogen komen, zijn de bewoners van deze camper de gehele dag verder niet meer te genieten. Dus we laten ze maar. De vrouwen van de camping waren erg vriendelijk, met 1 van hen heb een mailrelatie gehad, toen ik de camping heb geboekt. Nu is de camping niet zo bijzonder, het is een betonnen plaat bomvol met campers in vele soorten maar met 1 maat: namelijk allemaal erg groot.

Verder hebben we vanavond rustig aan gedaan, velen hebben de Target onveilig gemaakt, nietwaar Lukas?

Verder heb ik heerlijk gegeten, het was wat aan de late kant (tegen 21.00 u en ik was even bang dat het weer noodles gingen worden net als gisteren). U hoeft het niet te geloven, maar we aten vanavond gekookte aardappelen, gekookte broccoli en vlees of vis. Je kon proeven dat er met liefde gekookt was. Dus hulde aan Robin, Jeffrey en Job. En morgen heeft Lukas wentelteefjes beloofd, dus met het ontbijt zit het ook wel snor.

Morgen gaan we naar Google, Apple en de garage waar Steve Jobs zijn imperium begonnen is en verder zien we wel waar we uitkomen.

Ik brei er een eind aan want het is 01.00 uur, De rest van de camper is allang in dromenland en ik nu ook bijna, grt Paul